Wielcy z Italii – Dante Alighieri

Dante Alighieri (1265-1321), najwybitniejszy poeta włoski, filozof i polityk.
Studiował retorykę, gramatykę, filozofię, literaturę oraz teologię. Zakochany był już od 9 roku życia w Beatrycze Portinari – zmarłej przedwcześnie w wieku 25 lat. Około roku 1285 ożenił się z Gemmą Donati, która urodziła mu czworo dzieci. Najmłodsza z nich miała na imię Antonia i wstąpiła jako dorosła osoba do klasztoru, przybierając imię Beatrycze.
Obywatel Florencji, którą musiał opuścić jako polityczny wygnaniec.  Związał się z Partią Białych Gwelfów, która przegrała z Czarnymi, wiernymi papiestwu. Do czasu wygnania pełnił różne funkcje publiczne, m.in. był priorem (1300), członka rządzącej miastem signorii. Ponieważ nie zapłacił kary grzywny nie mógł wrócić do Florencji, bo groziło mu nawet spalenie na stosie. Po włóczeniu się po Italii znalazł schronienie na dworze w Rawennie, gdzie umarł.
Wiersze liryczne i okolicznościowe Dantego zebrano po jego śmierci w tomie Canzoniere.  Poza tym napisał: Vita nuova (Nowe życie) pamiętnik poetycki, poświęcony głównie miłości do Beatrycze, Convivio (Biesiada) – traktat filozoficzny, Le Rime (Rymy) zbiór drobnych poematów lirycznych,  W języku łacińskim napisał traktat De vulgari eloquentia „o języku ludowym” (1303-1305) – traktat naukowy, poświęcony językowi włoskiemu oraz rozprawa polityczna De monarchia (1310-1314), postulująca rozdział Kościoła i państwa.
Boska Komedia, wielki poemat zawierający pełną niezwykłej wyobraźni wizję wędrówki poety przez piekło, czyściec i raj, przedstawiający kulturę i myśli filozoficzne średniowiecza, nasycony realiami społeczno-politycznymi, przedstawia w poemacie poglądy i antypatie polityczne. Utwór puszczono do druku dopiero w 1472. Utwór jest w całości napisany po włosku czyli w dialekcie toskańskim. Dante uważał, że łacinę powinno się stosować w rozprawach naukowych. Ten pogląd przyjął się w całej Europie.
Dzieło Dantego przyczyniło się do rozwoju języka włoskiego.
Dzieło pierwotnie nosiło tytuł „Komedia”, którym w średniowieczu określano wszystkie utwory o szczęśliwym zakończeniu. Dopiero około roku 1500 Giovanni Boccaccio dodał do tytułu epitet Boska. Stąd obydwa wyrazy możemy zapisać wielkimi literami.